مقایسه خوشیهای دنیا با لذت مناجات خداوند....

 فرمایشات آیت الله بهجت«قدّس سرّه»

ولید بن عبدالملک از بنى مروان، که مدعى خلافت رسول اللّه  ـ صلّى  اللّه  علیه  وآله  وسلّم ـ بود، مى  گفت: زمانى که شراب مى  خورم زن ها را نزدیک من نیاورید، موسیقى کار آن ها را مى  کند. در روایت آمده است:

«أَلْغِناءُ تَصُدُّ عَنْ ذِکْرِ اللّه .» ⁽¹⁾ آواز خوانى انسان را از یاد خدا باز مى دارد. گفته اند: شراب، با این که در ابتداى تناول آن بسیار تلخ و تیز به نظر مى رسد و تنفّر طبع از شرب آن حاصل مى شود و باید چیزى روى آن خورده شود، ولى بعدا موجب نعشه و خروج از غم هاى این عالم و چه و چه مى شود.

ولى سرانجام چه بسا کسى که شراب خورده چاقو در دست گرفته و یکى از نزدیکان خود را زخمى کند و یا به قتل رساند؛ به خلاف تریاکى که بى حال و سست مى شود. آیا لذّت شب نشینى ها و اختلاط زنان و مردان و تناول مشروبات و عیش هاى نامشروع، با لذّت انس با خدا و مناجات با او برابر است؟ این لذّت همه ى آن لذّت ها و تمام کمالات آن عیش ها را دارد، و اصلاً نقص هاى آن ها را ندارد. در انجیل برنابا دارد: شبى حضرت عیسى ـ علیه السّلام ـ مشغول تهجّد و توغّل در عبادت شد: «حَتّى صارَ کُلُّ شَىْ ءٍ لَهُ عُرْیانا مَکْشوفا.»

تا این که واقعیّت تمام اشیا براى او نمایان و مکشوف گشت. یکى از آقا زاده ها مى گفت: «در عرض چند دقیقه، حرم کربلا یا اهل حرم را مشاهده کردم.» چه مطالبى چه کشفیّاتى؟ بعضى متوجّه به بعض، و بعضى متوجّه به حضرت، چه چیزها را مشاهده نمودم!
 

1.بحارالانوار، ج 10، ص 365؛ تحف العقول، ص 422، روایت منقول از امام رضا ـ علیه  السّلام ـ که در شمار گناهان کبیره مى  فرماید: «... وَ المَلاهى الَّتى تَصُدُّ عَنْ ذِکْرِ اللّه  مِثْلُ الغِناءِ وَ ضَرْبِ الاْءَوْتارِ...».