ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 |
نحن وسیلته فی خلقه و نحن خاصته و محل قدسه و نحن حجته فی غیبه و نحن ورثه أنبیائه؛
ما اهل بیت رسول خدا(ص) وسیله ارتباط خدا با مخلوقاتیم ما برگزیدگان خداییم و جایگاه پاکی ها، ما دلیل های روشن خداییم و وارث پیامران الهی
(شرح نهج البلاغه لابن ابی الحدید ، ج 16 ، ص 211)
معنای واژه توسل(الوسیله)
واژه شناسان توسل (وسیله ) را این چنین معنی کرده اند:
درجه، قربت، منزلت نزد خدا [ابن منظور، لسان العرب، ج 15 ، ص 301 ؛ فراهیدی، خلیل احمد، کتاب العین، ج 3، ص 1951 ؛ ابن سیده ابی الحسن علی بن اسماعیل، المحکم و المحیط الاعظم، ج 8، ص 612 ؛ محمد فخرالدین طریحی، المجمع البحرین، ج 3، ص 1935
جستن، رغبت (ابن فارس احمد، معجم المقایس اللغۀ، ج 6، ص 110)
توسل جستن شیء با رغبت (راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص 523)
شیء ای که به توسط آن به غیر نزدیک شوند(جوهری، الصحاح، ج 5، ص 1841 ؛ فیومی، مصباح المنیر، ص 660)
تقرب و نزدیکی(قریشی، سید علیاکبر، قاموس القرآن، ج 5و 7،ص 218)
با توجه به معانی مختلف و مشترک توسل و وسیله،
میتوانیم در یک جمله کوتاه بگوییم: توسل این است که عملی را با شوق و رغبت برای رسیدن به قرب خدا انجام دهیم. بر این اساس، معنای اصطلاحی توسل این است که عبد چیزی یا کسی را در پیشگاه باری تعالی واسطه کند تا خداوند عالم دعای او را بپذیرد و او به مطلوب خویش برسد. به ترسیم دیگر، میتوانیم بگوییم، وسیله هر چیزی است که آدمی را به خدا نزدیک میکند. به اعمال نیک، ترک منهیات، دعا، واسطه جستن به اسمی از اسمای الهی و صفتی از اوصاف خداوندی یا مؤمن صالح، وسیله اطلاق میشود
(آلوسی، سید محمود، تفسیر روح المعانی، ج 6، ص 126 128)
بنا بر این وسیله را چنین تعریف کرده اند:
اسم لکل ما یتوصل به الی مرضاة الله من علم و عمل
رشید رضا، محمد، تفسیر القرآن الکریم(المنار)، ج 6، ص 307
لینکهای پیشنهادی:
کتاب خواندم شیعه را نابود کنم،شیعه شدم!
مقدمه ای بر بحث توسل
واژه توسل دوبار در قرآن کریم آمده است این واژه به معنای تقرب جستن، منزلت جستن و نزدیک شدن به غیر توسط چیزی، به کار رفته است. با ژرفنگری در منابع اسلامی به این نتیجه میرسیم که توسل انواع فراوانی دارد. بعضی از انواع توسل، به اتفاق همه دانشمندان اسلام جایز، بعضی از آن ممنوع و حرام و بعضی دیگر مورد اختلاف است. توسل به حق نبی، توسل به آثار نبی و توسل به دعای نبی و اولیای الهی بعد از حیات، از انواع اختلافی است. از روایات اسلامی استفاده میشود که توسل جستن به ذات نبی و آثار آن حضرت و اولیای الهی هیچ اشکالی ندارد. از زمان صدر اسلام نیز سیره صحابه، تابعین و مسلمانان همین بوده است؛ ولی در قرون بعد، افرادی از جمله ابن تیمیه این امر را ممنوع اعلام کردند که شکاف بزرگی بین مسلمانان ایجاد شد. محمد بن عبدالوهاب نیز در قرن دوازدهم آن را تشدید نمود و این مسئله باعث اختلاف میان مسلمانان شد.